Product van verkrachting is geen slachtoffer maar een gevolg!

Soms gaat de tijd als een kogel die een hoofd raakt en het leven in dat lichaam beëindigt. De verhalen van jonge mensen die twintig jaar geleden nog niet geboren waren maar toch de oorlog in zich dragen als een wond, zijn ook kogels die langs mijn hoofd razen, bijna raak schieten. Rwanda was twintig jaar geleden in een burgeroorlog, een genocidale burgeroorlog. De Hutu's en de Tutsi's bestreden elkaar met alle middelen. En met alle gevolgen van dien, de gevolgen die bij een genocidale burgeroorlog behoren. Het is niet alleen (massa) moorden maar ook de verkrachtingen en elke vernietig die er bij hoort wanneer mensen blind raken van woede en wraak. Een jonge vrouw van 19 jaar oud vertelt haar verhaal maar wil haar foto niet plaatsen, ze wil anoniem blijven. "Drie jaar geleden kwam ik erachter dat ik uit een verkrachting ben geboren. Terwijl ik altijd dacht dat ik dezelfde vader als mijn oudere broers en zussen had. Hun vader is tijdens de genocide vermoord en ik ken hem alleen van foto's. Na zijn dood is mijn moeder verkracht en werd ik geboren. Als weduwe kreeg mijn moeder hulp van een landelijke organisatie, ook voor haar acht kinderen. Maar toen die organisatie erachter kwam dat ze een dochter van een dader had, werd de hulp aan mij stopgezet. Daardoor kwam ik achter de waarheid. Ik werd niet als slachtoffer beschouwd, maar als 'gevolg'. Ik denk niet graag aan mijn verleden. Daarom wil ik niet op de foto. Als ik aan mijn verleden denk, voel ik me zwak. En ik wil juist sterk en positief zijn. Met mijn moeder praat en bid ik veel. Dat geeft me vrede. Nu krijgen kinderen van verkrachters wel hulp. Mijn beste vriendin heeft dezelfde achtergrond. Maar zij en haar moeder hebben via de dader hiv gekregen. Zij heeft het veel zwaarder dan ik omdat ze ook nog ziek is en met school moest stoppen. Binnenkort ga ik studeren. Ik wil database-manager worden in de IT-sector." *