Facebook is een informatiebron geworden! Mijn FB vrienden zijn zeer divers, niet alleen van verschillende nationaliteiten, geloven, overtuigingen en talen maar ze zijn verspreid over de hele wereld delen. Hierin ben ik zeker geen uitzondering.
Het voordeel is dat je een mengsel van informatie aangeboden krijgt. De informatie zweeft tussen zeer grappige en zeer ernstige informatie en wat er tussen ligt. Wat wel de laatste tijd domineert is de oorlog in het midden-oosten, vooral de oorlog in Irak
die, kwa media aandacht, van de burgeroorlog in Syrië heeft gewonnen. Steeds komen verslagen uit het oorlogsveld, vooral de gevechten waar de Koerdische peshmerga's (vrijheidsstrijders) betrokken zijn. Die verslagen worden steeds rustigers. In het begin
waren de cameramannen onrustig, bijna zonder commentaar of een presentator. De beelden waren opgenomen door de strijders zelf, amateur-beelden. Nu zie je de professionaliteit in beeld. Beelden opgenomen door cameraploegen. Daarmee of daardoor wordt het lijd
en de pijn van mensen niet zachter. De stroom van vluchtelingen niet minder. En er komen elke dag meer doden bij. De oplossing niet dichterbij.
Onder mijn FB vrienden zijn er die linkjes doen naar grappige filmpjes. Er zijn ook mensen
die hun ergernissen openbaar maken, hun blijheid en lijd met anderen delen. Soms is die blijheid en dat verdriet de moeite waard is om stil bij te staan.
Als ochtendmens ben ik bijna elke ochtend om zes uur wakker. Soms sta ik op en kijk naar
het nieuws waar FB ook bijhoort. En vandaag vroeg op de zondagochtend lees ik twee berichten van een FB vriendin die haar verdriet met anderen wilde delen. Het verdriet dat meer uit de onrechtvaardigheid voortvloeit. De dame was haar hondje aan het uitlaten.
Haar hondje werd aangevallen door een pitbull. Omdat de vrouwelijke baas van de pitbull niet ingreep probeerde de dame haar hondje tegen de pitbull te beschermen. Ze schrijft dat ze de pitbull schopte. En toen greep de eigenares van de aanvallende hond in.
Niet om haar hond, die los was, aan de ketting te nemen en haar excuus aan te bieden maar duwde de dame met het kleine hondje tegen de grond en vertrok. Het gedeelte dat ze de pitbull schopt laat me ondanks de ernst van de zaak, lachen. Ja, ik ben ook een
mens en mensen zijn raar. Maar mijn lach stopt abrupt als ze de rest vertelt.
Een paar dagen eerder schreef ik in een column hoe de gemaskerde en zwaarbewapende extremisten gevluchte mensen hadden gevangen genomen, tegen de grond deden, martelden
en vervolgens doodschoten.
Ik herinner me vanochtend vroeg, tijdens het lezen van dat bericht over het aangevallen hondje, die beelden. De martelmanieren, de agressie-uitingen hebben misschien verschillende soorten en gradaties maar de pijn
van vernedering is één en hetzelfde: heel diep!
Meest recente commentaren