Tamme en doffe sterren…
Twee minuten voor drie in de ochtend
de blaas heb ik net geleegd
de ramen geopend
geen bries
de wind is stil
de stilte heerst
de buurt slaapt
Ik kan de slaap niet pakken
hij is glibberig en speels
Ik draai me in bed,
links, rechts en op de rug
bijna een uur lang
drie minuten vóór vier stap ik uit
het bed en de kussen blijven liggen
Op de trappen die kraken
weet ik wat ik wil: een ijsje
likkend en happend aan het ijsje
kijk ik naar buiten:
de stilte ligt met benen wijdopen
lantarenlichten dansen in het water
de bomen staan bewegingloos
Waarschijnlijk slapen ze ook
Na het ijsje heb ik
Trek in koffie
een plakje kaas hoort erbij
nippend aan de koffie kijk ik
schuin naar boven:
De hemel is vol van sterren
Ik denk aan mijn geboortedorp
daar hingen meer sterren aan de hemel
daar straalden ze veel licht
daar lijken
ze vrolijk
Waarom zijn de sterren hier stil,
Dof?
Ik troost me met de gedachte
dat ik na mijn dood
zal weten of de sterren bezield zijn
of de mensenzielen na de dood
de sterren bevolken
Het laatste is wellicht
de reden van de
Tamme en doffe sterren…
Zon, Horizon en Licht
De zon staat elke ochtend te wachten
als hij me ziet aankomen fietsen
Hij steekt dat het hoofd boven de horizon
hij roept net geen: ’Kiekeboe’ maar
glimlacht en likt aan mijn gezicht,
met zijn warme stralen,
net als een koe die na bevalling
haar kalfje likt
Naar mate ik ouder word, en dat ben ik nu
Blijft de zon mijn gezicht elke ochtend likken
Hij houdt geen rekening met mijn rimpels
zijn zonnestralen baren jeuk,
pukkels en pigmenten die groeien
als paddestoelen in, op en uit mijn gezicht
dat verandert in een schilderij:
diepe lijnen en bruine ouderromertjes,
wel schattig maar meelijwekkend
Vanochtend, vóór de zon naar de horizon komt
vuurt de hemel bliksems,
vuurwerk zonder kruitstank
de bliksems lijken jonge honden
te actief, te enthousiast en soms te agressief
ik word een beetje bang van dat onverwachte
lichtflitsen gevolgd door groot kabaal,
Explosies die op een Russische aanval lijken
Ik denk toch maar aan de zon
zou die bezorgd zijn,
dat ik niet naar de horizon ga fietsen
wat zou zonder mij dan doen,
achter de horizon blijven wachten
Of een dagje vrij nemen?
Met de zon kan ik helaas
geen contact nemen
de zon heeft geen telefoon
geen Facebook, geen Instagram
geen Twitter
Hij heeft geen, sociale media, account
hij beschouwt die als Asociaal…
Lieke Marsman*
Je bent ongeneselijk ziek
de dood zit je op de hielen
Hij heeft een huurmoordenaar in dienst
Genomen, de meest agressieve
Huurmoordenaar
De naam is: kraakbeen-kanker
Ja, die
De meedogenloze, de gewetenloze
De niets ontziende kanker,
de monster onder de kankers,
De kampioen
Je rechterarm waarmee je schrijft
Je rechterarm waarmee je tenniste
schakelde hij uit
Nu zit hij ergens, als een roofdier
erop te bijten
terwijl
hij aan het watertanden
Droomt hij van de rest van
het jonge lichaam
Blijf schrijven tot die huurmoordenaar
kanker krijgt
blijf schrijven en streel heel zachtjes
je gedichten, met je linkerhand
Ja, je blijft schrijven
Ja, je blijft tennissen
Ja, je hebt eeuwig je stempel
gedrukt
alles zal herdrukt worden
Als je ooit daar bent
waar Sylvia Plath dwarrelt
vraag haar waarom haar dood
Zelfmoord als huurmoordenaar
in
dienst nam.
Je hebt een karakter waar
geen enkele soort kanker
het doden kan
Lieke, je zult eeuwig leven
misschien op de Mars,
Marsman.
Geef je ons dan een teken?
* Lieke Marsman is de Dichter des Vaderlands 2021-2022 en is ongeneselijk ziek.
Wonden genezen te traag
Ruim een maand of langer
stootte ik mijn scheenbeen
tegen de scherpe rand
van de salontafel
de pijn was vuriger,
scherper en dieper dan
de schaafwond.
Van nature veracht
mijn
wonden en hun pijnen
ik negeer hun duw en trek
maar deze kleine snij
liet me even kermen,
zweten en vloeken.
Mijn wonden genezen
niet snel
ze zijn te laks
te langzaam en
te lui
niet
alleen die
waardeloze schaafwond
is te traag en lui
de onzichtbare wonden
zijn nog trager en harder.
Mijn wonden weigeren me
te verlaten
mijn lichaam is hun thuiskomen
hun leven
en
de genezing is hun dood
niemand wil dood,
mijn wonden zeker niet.
Het is oorlog
mijn lichaam en mijn wonden
vechten sinds mijn geboorte
niemand wil de strijdbijl
begraven
niemand
doet compromissen.
Met de jaren worden
mijn wonden slimmer,
taaier en zonder mededogen
Mijn schaafwond lijkt
een sluwe schildpad en
schreeuwt: ‘krab me,
ik geef me over
neem het
schild af’
Daar trap ik niet in!
Kijk niet uit het raam...
Terwijl ik uit het raam kijk
besef ik dat ik niet
de eerste ben
die ooit uit een raam keek
misschien kijken nu miljoenen
uit hun ramen en er keken
miljarden uit hun ramen
Ik kijk uit het raam en zie dat
de bomen het zwaar hebben
ze staan daar in de regen
de wind probeert ze weg te blazen
de bomen houden stand
ze vechten terug
schudden heen en weer
ze verliezen veel van hun bladeren
Terwijl ik naar de strijd
van die bomen kijk
besef ik dat ik niet
de eerste ben
die de strijd van de bomen ziet
misschien kijken nu miljoenen
naar de agressieve buien
van de regen en de wind
Ik kijk uit het raam en besef
voor
het eerst
dat ik niet het centrum
van de wereld ben
dat de wereld niet om mij draait
dat ik maar net als
die gele bladeren ben
die de strijd moet ooit opgeven
in de herfst van mijn leven
wanneer de regen
en de wind
de jacht verhevigen
Terwijl ik naar buiten sta staren
besef ik dat ik niet de eerste ben
niet de enige ben
die uit het raam kijkt en tot
deze conclusie komt:
iedereen zal vallen en
het leven zal
doorgaan
Ooit, vroeg of laat
ook zonder jou en mij!
Onenigheid
Voor de oorlog vluchtte ik
pas achtjaar oud
bommen vielen uit de hemel
hemelse jagers schoren de lucht
geweren schoten hun kogels los
ik vluchtte ja, een beetje laf
doden en doodgaan reken ik zeker
tot laffe
daden
voor het leven vochtte ik
pas tienjaar oud
klappen vielen op mijn wangen
monden spogen op mijn gezicht
terugvechten heb Ik Mezelf geleerd
buigen kenden wij niet
de rug bleef recht
pesten is laf
beledigen is laf, zeker laag
De macht erotiseert
de macht terroriseert
tegen beide vochtte ik
Samen met Mezelf
net op tijd gevlucht
Wij vluchtten ja, een beetje laf
je laten pakken, martelen en doden
reken ik zeker tot laffe daden
daar is Mezelf met me eens
er is geen schaal die lafheid kan weigen
De jaren propten alles binnenin me
met schoppen en harde hand
onzichtbare linttekens raakten diep in de put
Mezelf
kwam in opstand tegen Ik
verscheurd en gewond raakten we
Ik en Mezelf kunnen niet meer eens worden
nu wil Ik vluchten voor Mezelf
Mezelf wil het zelfde
mijn lichaam is geen oord of land
Wij kunnen het niet ontvluchtte
is dit het lot, het hiernamaals
is dat de hel
Waar zijn de beloofde maagden dan?
Vroeger is er niet meer
Vroeger, was vroeger maar gebleven
vroeger was ik jong en onbevangen
vroeger dacht ik dat ik alles kon
vroeger kon ik alles aan
vroeger kon de wereld niets, zonder mij
vroeger was de wereld niets, zonder mij
vroeger bleef echter een pas op de plaats doen
ik kon niet stil staan
Eigenlijk weet niet wie de ander verliet
heb ik vroeger verlaten of
heeft vroeger mij weggeschopt
nu schopt vroeger me elke dag weg én
ik verlaat
vroeger, elke dag
elk uur
Vroeger, was vroeger maar gebleven
vroeger geloofde ik in idealen
vroeger streed ik voor idealen
vroeger nam ik risico’s
vroeger leefde ik intens
vroeger was de
melancholie origineel
vroeger had het verdriet ADHD
vroeger, was ik maar op je schoot gebleven
Nu ben ik niet van vroeger
onze liefde is verkoold, dood
dat vindt vroeger jammer
dat vind ik jammer
maar dat is
het lot
Het lot?
daar had ik vroeger niet van gehoord
misschien wel gehoord maar genegeerd
nu slaat het lot keihard terug
het lot slaat met haar traditionele wapen:
Ouderdom
Ouderdom is de grote hinderlaag van het leven
vroeger was het anders
vroeger kende ik geen ouderdom
ouderdom zie ik niet, nooit
ouderdom voel ik niet, nooit
waarschijnlijk overdrijf ik iets maar
het zijn de
anderen die mijn ouderdom zien
ze hebben allemaal verschrikkelijke staar
je bent blind als je me niet in vroeger ziet
Jammer, vroeger heeft me allang verlaten!
Jong en wild
Melancholie zit naast me
op de bank
mooi en krachtig
ik leg mijn hoofd
op haar dij
ze streelt mijn haren
het voelt fijn, zonder meer
De bel gaat
we schrikken even
we rennen naar de deur
daar staat Nostalgie
vrolijk, met open armen
net als altijd
Wij drieën omhelzen elkaar
stevig
ik vraag wat ze lusten
Nostalgie vraagt zwarte thee
melancholie wilt zwart koffie
Ik open een fles wijn
we bouwen een feestje
net als vroeger
toen we jong en ontembaar
waren
Ze dansen wild
ik dans wild
ik raak buiten adem en
ik kan ze niet bijbenen
ze lachen me uit,
tillen me bij de oksels op en
ze slepen me naar de spiegel
de kleur vlucht uit mijn gezicht
de rimpels graven zich dieper
de grijze haren gaan overeind
staan
mijn mond valt open
Mijn eeuwige vrienden drukken
stevige kussen op mijn wangen
Ineens sta ik alleen
in de spiegel.
Utrecht 18 maart 2019
De tram, geel als een narcissen-veld
stopt abrupt
schoten en geschreeuw
vechten om het gehoor
kogels boren onschuldige lichamen
paniek en ongeloof
binnenin de tram barst een hel
buiten de tram houdt iedereen
de adem vast
alle oren zijn gespitst
het nieuws schopt me op de bank
en zweept met beelden
deze worden tientallen malen herhaald
plots gaat een foto in de lucht
een man met een kromme neus,
een baard en een lege akelige blik
hij zou de moordenaar zijn
de burgemeester twittert zichzelf
half ingezakt vertelt over drie doden en
drie ernstige gewonden
De persconferenties vertellen weinig
de premier en de kale minster evenmin
speciale eenheden staan op scherp
te wachten
verkiezingscampanjië voeren wordt gestaakt
behalve de schat van zijn moeder Baudet
hij lapt alles aan de laarzen
en dat werkt in zijn voordeel
niemand kan de doden laat herleven
niemand kan ze compenseren
er zijn er die stiekem de daad
van de criminele Turk toejuichen
niet alleen de extremisten
politici zien de daad
als koren op bepaalde molen
Dat is het leven
bizar maar waar....
Alzheimer zonder ziekte
Hoe was het ook weer
wat draait door
wat is aan het doordraaien
wat draait om de as van de ander
draait de pijn om het verdriet door
draait het plezier om de pijn door
de woorden duizelen me
ik zet ze
in een goede volgorde
tenminste dat is mijn bedoeling
als ik ze teruglees
staan ze verkeerd:
chaos
Ik ben de alzheimer zonder
de ziekte
een nep alzheimer
mijn hersens lijken op spaghettipan
ze krimpen niet
de aders lopen door elkaar
een korte sluiting sluit ik
niet uit
ze zijn even uit balans
als ik wil zeggen: dans
een zucht wordt actief
Het ligt waarschijnlijk aan de slaap
mijn slaap is
altijd alert
dromen en dagdromen
zijn onafscheidelijk Siamezen
net als de dood en het leven
ik weet niet welke
me aanstuurt
diep ademhalen
kan niet zonder een dansje
of een sprong in een diepe
zucht
Alles
heeft een oorzaak
niets blijft zonder gevolgen
de cirkel is niet rond
vlakvoor hij rond komt
gaat het licht uit…
Bedrog is eeuwig
Het duister en haar spoken
beheren de hemel
en de aarde
ze sluipen binnenin
sommige huizen bieden verweer
ze aansteken de kaarsen
die branden maar geen licht geven
het licht is angstig en trekt zich terug
in een donkere holte
donkerte heerst de stemming
de hersenen draaien op volle toeren
door
Ik hap naar een uitweg
oppervlakte bied verteer
melancholische muziek danst
de blote buiken schudden de heupen
het duister raakt verdoofd
dronken van schoonheid
het licht klimt uit de donkere holte
Niets is eeuwig
behalve het bedrog!
Geen uitweg...
De nacht spuit gif
met zijn dikke vingers
in mijn zwakke ogen
mijn ziel raakt in de war
telkens opnieuw
ik zoek naar een uitweg
die is onvindbaar
of hermetisch dichtgeslagen
ik
sleep de dagen door
steeds met minder kracht
bitter zijn de nachten
maar zoet
vergeleken met de dagen
Het verdriet en ik
wisselen van rollen
het verdriet woonde in me
nu woon ik in haar
in haar
verschillende gedaanten
in het sterfende
jankende
laffe en tedere
maar meestal in het vertederende
dan smachten we
naar het einde
van mijn leven
Natuurlij is er licht
na mijn leven
de dood is een tunnel
waar ik niet ga pogen graven
Er is geen licht!
De horizon is vermist
De horizon is vermist
al dagen zoek ik
in de bossen
op het strand
in de drukke straten
op de fietsbaden
overal gezocht
en overal stond
een grote zwarte gat
misschien ligt het
aan mijn zwakke vizier
maar ik zoek al dagen
soms met alles wat ik heb
en alles wat ik heb is de leegte
de leegte vervult me
de leegte tekkelt me
ik val
zelfs in mijn val
zoek ik naar de horizon
met de leegte
als het zoeklicht
De horizon is zoek
Ik tracht mijn balans te vinden
ik probeer door
het grote zwarte gat
te prikken
maar de grote zwarte gat
zweeft in de leegte,
de mijne
Er is geen balans
geen vizier
geen verleden
Hoe zou de toekomst eruit zien,
zonder verleden
zonder balans
waar de horizon verdween
in een grote zwarte gat...
Halfnaakte maan
De maan hing
halfnaakt
aan de hemel
ik dreef
bijna naakt
in het water
plat op mijn rug
de wind zag
onze vonken
er verschenen wolken
de sluierwolken
trachten de halfnaakte maan
te bedekken
het water klotste
ik verloor mijn evenwicht
hoestte het water uit
neus en keel
zwom verder met
vlinderslagen
Ik ademde rustig door
wetende dat de maan
met al zijn gedaanten
nooit voorgoed verdwijnt
de sluier wolken
kunnen mijn zicht
niet altijd belemmeren
zeker niet
als ik niet bijna naakt
in het water lig
het water dat altijd
golfen en klotsen kan...
Crematorium
Vier feest
dans met hoge toeren
snelle passen
ga uit je dak
laat jouw verdriet uitzweten
laat het in de kou
maar beter schiet haar
een kogel door het hoofd
Kruip in oorverdovende
geluiden
laat je ziel alles opzuigen
ontsteeg alles
vooral de tijd en de ruimte
splits ze in duizenden
stukjes
dat noemen ze trans:
één worden met jezelf
als je nog een ‘zelf’ hebt
Neem ontslag als grafdelver
als verdriet-lijder
word crematorium
met hoge brandvermogen
verander alle grafkelders
in as
En lach
als je tenminste
nog lachen kan…
Ik lok de stilte
uit zijn tent
we zitten naast elkaar
bij een kampvuur
die we telkens aansteken
Wanneer we bij elkaar komen
de wind blaast de tent
harder op
tot alles ontploft
vervolgens zingt het duister
met een hese stem
Onheilspellen mooi
We zweven in het lot
in de leegte
protesteren is zinloos
energie is regelmaat
en totaal doof
voor de nietige mens
blijf je gedachten strelen
laat je woorden smelten
op mijn tong
de stilte is ontheemd
binnenin je
gevoelloos.
De zon gelooft niet in polderen
De zon is los
geëxplodeerd
in miljoenen zonnen
hij jaagt je
hij achtervolgt je
nergens is veilig
De wind is gevlucht
hij is gewond
vleugellam
geen bries komt binnen,
open ramen en deuren
helpen niet
de regen is rebel geworden
een mol
zonder kracht
als hij aanvalt
is hij niet meer dan
een druppel
op een gloeiende plaat
Nederland was plat
nu ook een gloeit plaat
Verbied de religieuzen te bidden
anders komt de wind
nooit meer terug
de regen raakt dement
en de zonnestralen
van kwaad naar erger
Als iemand me hoort fluiten
weet dat ik stiekem
de kou smeek
zich te vermannen
fluit dan mee
laat het bliksemen
laat het donderen
laat de kou terugkeren
misschien kunnen ze de zon
overtuigen van de nut
van geloof in democratie,
niet in het polder-model
Helaas is polderen over en uit
tolerantie is over en uit
alleen de zon,
de razende hitte is nog
over....
Noord-Zuidlijn
Lieve Noord-Zuidlijn,
eindelijk, eindelijk eindelijk
we weten:
je bent geen Godot
je bestaat, echt
wel een taaie
je zou in 2007 komen
hoe kan je komen
zonder aanleg
je werd een bierput
je slikte
miljarden door,
zonder te bestaan
als een imaginaire mol bleef je liggen
in de grond wroeten
je zou in 2011 komen
maar hoe kon je komen
zonder aanleg
je kwam niet
de aanleg begon in 2003
na drie jaar graven
kostte je meer
alles zakte bijna door de grond
men raakte in paniek
jouw komst, uitgesteld
2013 veranderde in 2015
een wethouder sneuvelde
onder je wieg
meer miljarden werden gepompt
je moest komen
koste wat
het kost
Nu ben je er
let niet op ons gezeur
negeer onze lach en tranen
wees van harte welkom….
MH17, geen water bij wodka
In het oosten van Oekraïne
in de verlaten zonnebloemvelden
waar alles om gezelschap schreeuwt
liggen bijna driehonderd lichaamsresten
moederzielen alleen
De zielen zijn in schok
van de plotselinge massamoord
ze blijven even hangen
boven de bezaaide velden,
jammeren en stegen verder
zonder bestemming
de bestemming waar de mensheid
eeuwen naar vist en zich vergist
Het nieuws bereikt de koning
snijdt diep in zijn ziel
Hij valt samen met het volk
in een dal van tranen,
vol verdriet
De premier slaat met de vuist
schreeuwt om opheldering
Hij start een onderzoek naar
de onderste steen
Oekraïne beschuldigt Rusland
Rusland doet het omgekeerde
beide verzwijgen de bewijzen
de wereld kijkt toe
de nabestaanden zijn wanhopig
ze zwemmen in een zee
van machteloosheid
Bij de VN huilt de minister
Hij ontroert en overtuigt de wereld
maar daders en hun beschermers
bestellen meer wodka
nu vier jaar later
de Russen doen geen water
bij de wodka....
De onderste steen van Rutte
De waarheid
is glibberig
fata morgana
ongrijpbaar
hij schijnt uit stenen
te bestaan
(dat wordt door de mens
beweerd)
waar de onderste steen
het fundament
vormt
de meest cruciale
als hij naar boven komt
is alles opgelost
of wordt het hek van de dam
De vraag is
hoe kan je die steen
naar boven halen
als de hele waarheid
niet uit stenen bestaat
maar
uit wolken
wolken zijn apriori labiel
ze gaan met de wind mee
en de wind
laat zich niet pakken
of inpakken
De wind is een tiran
met verschillende pseudoniemen
een ervan is Poetin…
Laffe depressies bestaan
Laffe depressies
net als laffe mensen
zetten niet door
niet tot het gaatje
ze zijn menselijk
al te menselijk en gaan
voorbij aan goed en kwaad
Laffe depressies
net als laffe
mensen
hullen zich in zuchten
verbergen zich in halve
duisternis
ze vrezen de pikkedonker
de duisternis die geen tunnel kent
geen licht duldt
niet aan het einde
niet aan het begin
maar doormoddert
Laffe depressies
net als laffe mensen
houden zich op de vlakte
ze kennen geen hoogte
of diepte
ze zijn kampioenen in
de besluiteloosheid
Laffe depressies
net als laffe mensen
ze zijn hypocriet
ze steken hun kop
voor de helft in het zand
met de andere helft
witwassen ze hun slechte daden
Laffe depressies
net als laffe mensen
kleven aan het leven
ze zijn parasieten
Waren ze maar voor één keer
bliksems of spuwende lava’s
in de duisternis van mijn
Bestaan…
Meest recente reacties
Zo trots op iemand zoals u, die ons bekend maakte bij nl bevolking in zeker in jaren 90. Ik ben zeer benieuwd naar uw boeken , erg veel succes
Als je niet de liefde, toewijding en aanbidding krijgt die je verdient of als je geliefde de interesse in je lijkt te verliezen, dan kan ik eerlijk zeggen dat je hulp nodig hebt om dingen goed te make
In 1960 is mijn naam.Joyce ook geweigerd bij de burgerlijke stand in Diemen. Ambtenaar kon de naam niet. En daardoor heet ik nu officieel Jolanda.
Ik wil mijn prachtige getuigenis delen over hoe ik mijn Echtgenoot van mijn leven terugkeerde, ik wil de mensen vertellen dat er een echte spell caster online is en is krachtig en oprecht, Zijn naam i